“คุณลองคิดซี ทำเป็นสิบปี แต่คนไม่รู้จัก Twopee Southside คนไม่ซื้อซีดี ทำกันมาเป็นปี เขาต้องเห็นในทีวีใช่ไหม เด็กเขาบอกให้ฟรีสไตล์ได้ไหม กูบอกสไตล์กูมันไม่ฟรี มึงเข้าใจ?” – เพลง เอาล่ะเว้ย โดย Twopee @twopee
สัมภาษณ์โดย พงษ์สรวง @dudesweetworld ภาพจาก Carabao Can @carabao_can
ตอนนี้เรากำลังชอบ Kendrick Lamar โต้งชอบไหม ผมชอบมากพี่ ไอ้คนนี้แม่งมันเหมือนปรับสูตรมา เหมือนโกงอ่ะ ถ้าเป็นการเล่นเกมฟุตบอล ก็คงต้องซื้อหนังสือสูตรแล้วกดปรับสูตรออกมา คือคะแนนแม่งเต็มหมดเลย วิ่งเร็วสุด เตะแม่นสุด กระโดดสูงสุด คือทุกอย่างแม่งท็อปหมดเลยพี่ สิ่งที่อีมิเน็มเก่งที่สุดคือเรื่องการรัว มันทำได้ ความหมายความเก๋าแบบเจย์ซีที่ดีที่สุด มันทำได้ ความเจ้าสำบัดสำนวนอย่างนาส ศัพท์แบบนั้นมันทำได้ เสียงที่กวนตีนแบบ Andre2000 มันก็ทำได้ ร้องแบบใครมันทำได้ มันทำได้ทุกอย่าง มันทำได้ดีที่สุดอะ เหมือนโกงอ่ะไอ้คนนี้ มันครบมาก
เข้าเรื่อง— ตอนนี้เฟร็ดดี้ Southside ทำอะไรอยู่ครับ ตอนนี้เป็นเชฟร้านอาหารตัวเองที่ภูเก็ตครับ เป็นร้านอาหารอิตาเลียน คุณแม่เขาทำเกี่ยวกับร้านอาหารมานานแล้ว แล้วเขาก็ไปเรียนมาจริงจัง ตอนนี้ก็เป็นพ่อครัวเต็มตัว
ก่อนมาสัมภาษณ์เราไปไล่ดูคลิป ตอนนี้มีคนให้โต้งแบบแร็ปสดบ่อยมาก โดนแบบนี้ทุกครั้งกดดันไหมครับ จริงๆ สนุก เพราะมันได้ฝึกสมองอะไรด้วยน่ะครับ แต่ไปทุกรายการต้องให้แร็ปทุกรายการ มันเป็นกิมมิคไปแล้ว
ตอนเด็กๆ เรียนภาษาไทยได้เกรดอะไรครับ ประถมก็น่าจะเกรด 3 เกรด 4 นะครับ แต่พอ ม.ต้นขึ้นมานี่ก็ไม่นับแล้ว
ไอ้พวกโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอนนี่ชอบไหม ที่จำได้คือชอบ มันเป็นเหมือนเกมฝึกสมองด้วย ว่า เอ๊ย อันนี้คล้องกับไอ้นี่
ที่จริงการแร็ปถ้าเทียบกับเมื่อก่อนมันก็คือลำตัดดีๆ นี่เอง แล้วการคิดคำสัมผัสที่ต้องทำแบบเสี้ยววินาที มันมีวิธีอย่างไรให้มาเร็ว จะคิดล่วงหน้าก่อนก็ได้ครับ หรือว่าคิดตอนนั้นเลยก็ได้ มันก็แล้วแต่ พูดง่ายๆ คือมันเป็นการสั่งสมประสบการณ์ครับ
คำสะกดแม่อะไรง่ายสุด พวกสระแอ; แคร์ แล แฉ เดี๋ยวก็แชร์ แยแส อย่ามาตอแหล อะไรอย่างนี้ครับ
แล้วพวกแม่กดนี่ล่ะ มีวิธีเลี่ยงยังไง เพราะส่วนใหญ่จะหาคำลงยาก กด บด สบถ ตด รถ หด กระโดด เอาได้อยู่
แม่กงล่ะ กง ขม คง ลง
ขม ไม่ใช่แม่กง อ๋อ อันนี้มันจะมีข้อยกเว้น ภาษาไทยเขาจะเรียกว่าที่สระที่ออกเสียงไม่เหมือนกัน ที่เหมือนกับว่าสะกดด้วยคำนี้แต่ไม่ได้ออกเสียงด้วยคำนี้ ส่วน กง กับ ขม ถ้าเป็นเรื่องแร็ปถือว่าโอเค แต่ถ้าเป็นภาษาไทยมันก็จะผิดหลักสูตร
แร็ปมันหยวนกันได้ ใช่ (ยังนึกต่อ) อะไรน้าาา… คำที่จะออกแต่ไม่ได้ออกเสียงตามอะไรอย่างนี้ ผมจำได้ประมาณนี้ ก็จะเป็นหลักของเขา
เราก็เข้าใจดีว่าหน้าที่สำคัญของนักดนตรีก็คือการจำเนื้อเพลง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ว่าพวกแร็ปเปอร์นี่จำเขาเนื้อเพลงกันไหวได้ยังครับ ก็จะต้องใช้วิธีฟังบ่อยๆ จริงๆ ทุกอย่างก็อยู่ที่การฝึกร้องครับ ต้องใช้เวลากับมัน แล้วจริงๆ มันก็อยู่ที่วิธีเขียนด้วย ถ้าเขียนออกมา flow เขียนออกมาให้มันสัมผัส มันก็จะจำง่ายด้วย บางทีเขียนแบบไม่เข้ากันเลยอย่างนั้นก็จำยาก
แต่เรื่องสัมผัสมันยังไม่สำคัญเท่าเนื้อหาที่จะพูดแต่ละอันใช่ไหม ก็ถูกครับ จริงๆ แล้วแร็ปนี่สัมผัสไม่ต้องสระทุกอัน อย่างคนที่แร็ปเก่งที่สุดคนหนึ่งในโลกที่คนยอมรับเลย คือแนส (Nas) แนสนี่สัมผัสสระแทบจะไม่คล้องจองเลยก็ได้ แต่มันเหมือนกับความเป็นกวี บางทีคำแร็ปดีๆ นี่ไม่ต้องคล้องจ้องกันก็ยังโดนเลยเหมือนกัน
การได้มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ของ Carabao Can ถือเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตอย่างไรบ้างครับ ดีครับ จริงๆ แล้วผมมองคาราบาวแคนว่าเป็นมากกว่าแบรนด์ energy drink นะ มันคือความเชื่ออันนึง ผมมองว่ามันเป็นเหมือนอะไรที่เป็นตัวแทนคาราบาว แล้วพอได้มาเป็นพาร์ทพาร์ทหนึ่ง ในมุมมองที่เราเป็นศิลปิน เราก็รู้สึกภูมิใจ แล้วมันเป็นเครื่องดื่มที่เราก็ชอบด้วย ด้วยอิมเมจ ด้วยลุค ด้วยแบรนด์ อะไรทุกๆ อย่าง คือผมภูมิใจครับ
ได้เจอน้าแอ๊ดหรือยัง? ได้เจอครับ ดีใจมาก น้าแอ๊ดก็บอกว่าฝากแบรนด์นี้ด้วยนะ ให้ดูแล โห…เรานี่แบบประทับใจเพราะว่าน้าแอ๊ดมาพูดถึงขนาดนี้เลย คือศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศมาพูด ในฐานะศิลปินด้วยกันมันคือ โห…มีกำลังใจ
คำถามต่อไป ช่วยนิยามคำว่า “Young is the generation of Can : วัยรุ่นคือวัยแห่งการเปลี่ยนโลก” ก็คือมันเป็นเจเนอเรชั่นที่กล้าคิดและทำได้เลย ยังมีเวลาให้ล้ม ยังมีเวลาให้ลุก ยังมีเวลาให้แผลมันสมาน ยังมีเวลา เป็นช่วงเวลาเดียวในชีวิตนะครับ หลังจากนี้เดี๋ยวก็กลัวแล้ว จะมีเวลาทำหรือเปล่า เดี๋ยวต้องมี ต้องดูแลครอบครัว คุณพ่อคุณแม่เริ่มมีอายุ อาจจะมีลูกมีหลาน เดี๋ยวต้องนู่นนี่ ตอนนี้มันเป็นเวลาให้ทดลอง เพราะฉะนั้นน่าจะเป็นช่วงเวลาเดียวที่ดีที่สุด ควรที่จะทำอะไรแล้วลงมือลองเลย ไม่ต้องกลัวพลาด
โต้งเองก็เริ่มทำอัลบั้มตั้งแต่อายุ 18 เองใช่ไหมครับ ครับ ประมาณสิบปีที่แล้ว
ตอนนี้พอโต้งดังแล้ว เราก็เคลมไปทั่วเลย ว่าเวทีแรกที่ Southside เล่น คือที่ Dudesweet เมื่อปี 2010 ก็ไม่แน่ใจว่าที่แรกหรือเปล่านะ แต่กูจะเคลม ถ้าเป็นเล่นในปาร์ตี้ Dudesweet ก็เป็นที่แรกๆ ที่เราไปเล่นเลยครับ แต่ถ้าเป็นที่แรกเลยในกรุงเทพฯ เลย คือของสยามฮิปฮอปที่เมื่อสิบกว่าปีแล้ว แต่ของ Dudesweet รู้สึกจะมีมากกว่าสองครั้ง
ใช่ แล้วอีกครั้งเมื่อสามปีก่อนเป็นงานที่จัดกับ Playhound ที่มงคลสตูดิโอ ส่วนอีกอันจำไม่ได้แล้ว แต่ยังจำครั้งแรกได้เลย งานนั้นจัดที่ Astra (RCA-ปิดไปแล้ว) ที่จำได้เพราะปกติงานเรามีแต่วงร็อค แต่ตอน ม.ต้นก็เคยผมยังเคยอยู่วงร็อคนะ ตอนนั้นเป็นนักร้องนำ ได้แชมป์ทั่วจังหวัดเลย
จริงป่าว วงชื่ออะไรครับ Destinate ครับ เป็นวงเล่นแบบออสซี่ ออสบอร์น, Metallica, Paradox เลย แล้วได้รางวัลด้วยนะ คือตอนนั้นมันเป็นวง ม.ต้น ที่มือกลองตีสองกระเดื่องได้ เป็นเพื่อนซี้กันอยู่ในห้องเดียวกัน ก็เลยได้แชมป์ แล้วเหมือนในวงเขาไม่มีนักร้อง ส่วนตอนนั้นผมก็เป็นพวกแร็ปๆ เขาก็บอกว่ามึงทำได้สุดแล้ว ก็เลยให้เป็นร้อง ก็สนุกดีครับ คือผมชอบฟังเพลงทุกแนวอยู่แล้วไงครับ มันก็สนุก
แหม่…ดีจัง พอได้รู้ว่ามาจากชาวร็อคแบบนี้ ค่อยคบหากันได้อย่างสบายใจ แล้วตอนเด็กๆ ที่บอกว่าแข่ง นี่แข่งบ่อยแค่ไหน ก็จะแข่งทุกเวทีที่มันมี ตามประสาวงร็อคที่มันประกวด ส่วนแร็ปนี่เคยประกวดของสยามฮิปฮอปที่บอกว่าเป็นคอนเสิร์ตแรกในชีวิต แล้วหลังจากนั้นก็มีที่งานของสยามฮิปฮอปจัดที่มาบุญครอง ประมาณ 2 ครั้ง เป็นการแข่งแบบ underground อีกครั้งนึง แล้วก็งานอื่น แข่งแร็ปประมาณ 7 ครั้ง
ตอนนั้นโต้งใช้เวลานานไหมกว่าจะได้ทำเพลงของตัวเอง ผมทำเองตั้งแต่ ม.2 เลยครับ อัดเอง ขายเอง ขายเพื่อนในโรงเรียนแผ่นละ 50 บาท write CD เอง ใช้แผ่น Princo ยังจำได้เลย ตอนนั้นเก็บตังเข้าห้องอัดเองเลยครับ แถวบ้านมันจะมีแบบชั่วโมงละ 300 มั้งครับ ก็ถือว่าเอาเรื่องอยู่ เพราะ 3 ชั่วโมงก็พันนึงแล้ว
โต้งก็แข่งมาเยอะ ก็เคยอยู่จุดเดียวกับที่เด็กๆ ที่เราต้องตัดสินเขา ตอนนี้เห็นตัวเองในตัวน้องๆ พวกนี้บ้างไหม เห็นแบบเข้าใจเลยล่ะครับ ว่าการเดินทางบางทีมันต้องใช้เวลาจริงๆ แล้วผมก็เอาใจช่วยทุกคนครับ
หนึ่งงานสำคัญของการเป็นโคช The Rapper ก็คือการต้องทุ่มเทเด็กๆ ในทีม เราต้องใช้อะไรบ้างในการจะให้ความรู้คน ให้กำลังใจคน การจะเป็นเมนเทอร์ที่ดีต้องเริ่มยังไครับ ต้องจริงใจครับ ไม่พูดอะไรให้มันเวอร์เกินไป มันจะต้องจริงใจ ให้เขารู้สึกว่าคำที่พูดความรู้สึกมันเหมือนเพื่อนคุยกับเพื่อน น้องคุยกับพี่ พูดง่ายๆ คือมาจากใจเรานี่แหละ ถ้าเราจริงใจ แม้กระทั่งน้ำเสียงหรือทุกอย่างผมว่ามันรับรู้ถึงได้ เรื่องความรู้สึกที่ส่งต่อให้กัน
แล้วตัวโต้งเอง มีคำแนะนำไหนในชีวิตที่เคยได้รับแล้วรู้สึกว่ามีประโยชน์กับตัวเองบ้าง ก็อาจจะเรื่องถ้ามีชื่อเสียงแล้วอย่าลืมตัว อะไรอย่างนี้จะเป็นเรื่องที่ยังใช้จนถึงทุกวันนี้
ตอนนี้ดนตรีฮิปฮอปมาอันดับหนึ่งในเมืองไทยเลย ซึ่งจะว่าไป มันก็ไม่ได้เป็นเพลงที่หวานหูเข้าใจง่าย แต่ตอนนี้ทุกคนมาฮิปฮอปกันหมด มาแร็ปกันหมด คิดว่าอะไรที่ทำให้คนเข้าถึงได้ ปัจจัยอะไรที่ทำให้เกิดปรากฏการณ์นี้ ผมมองว่าอาจจะเป็นรายการ Rap is Now ที่เอาฮิปฮอปให้มันมาด่ากัน มันก็เป็นความมันส์ที่ไม่เคยเกิดขึ้น เหมือนให้คนมานั่งดูคนต่อยกันน่ะครับ แล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฮิปฮอปกระแสโลกก็ต้องการการร้องๆ เอาแบบฟังง่ายๆ ด้วย มันก็เลยได้สองทาง มันก็เลยช่วยผลักดันกัน คนเลยได้เข้าถึงแก่นทั้งแบบ underground และทั้งแบบร้องเพราะๆ ฟังง่าย มีความหมาย แล้วยังมีรายการอีก มันเลยเหมือนทะลุตรงกลางเลย เข้าใจเลยว่าคืออะไร ความหมายมันคืออะไร และเพราะด่ากันอย่างนี้แหละ มันเหมือน educate [เรื่องสไตล์ดนตรีแร็ป] ได้รับการ educate ทุกรูปแบบแล้ว
แต่ Southside ก็เป็นไม่ใช่วงที่เอาไปร้องคาราโอเกะได้ง่ายๆ นะ ก็จะมีแค่บางท่อนที่คนจะร้องได้
เคยร้องคาราโอเกะไหม ชอบมากครับเวลาเมาๆ
ร้องอะไร ร้องคาราบาวหรือเปล่า ซิลลี่ฟูลส์ครับ ผมชอบซิลลี่ฟูลส์มาก ร้องไม่ถึงนะ แต่ก็ร้องอยู่นั่น ผมว่าเขาเป็นวงร็อคที่ดีที่สุดวงหนึ่งในเมืองไทย ทุกวันนี้กลับไปฟังเก่าๆ ก็ยังล้ำอยู่เลย
เราว่าเพลงที่อยู่ไปได้อีกยาว คือเพลงที่คนฟังๆ แล้วรู้สึกว่ามันเป็นการสื่อสารที่ซื่อสัตย์และจริงใจมากๆ โต้งมีเพลงไหนของตัวเองที่รู้สึกว่ากล้าพูดได้ยังไง กล้าเขียนได้ยังไงบ้างหรือเปล่า มันกำลังจะออกครับ มันมีเพลงนึงที่ชื่อ 5 a.m. Conversation มันเป็น conversation ตอนตี 5 จะเปรียบเทียบเหมือนเวลาอยู่กับเพื่อน เวลาเมาอะไรอย่างนี้ อินแล้วพูด เพลงนั้นก็น่าจะเป็นเพลงนึงที่ผมเขียนเรื่องส่วนตัวที่สุด เดี๋ยวกำลังจะออก
พอตอนนี้ที่โต้งเป็นที่รู้จักมากขึ้น เราจะสามารถยังเปิดเผยตัวเองได้แค่ไหน ผมว่าเหมือนเดิม แต่เราต้องมีทัศนคติที่ส่งต่อให้คนฟัง แบบเขาเรียกว่าเหมือนแคร์ เหมือนเรามีความรับผิดชอบน่ะครับ คือทัศนคติการเล่าเรื่องมันต้องดี ดีตามไปด้วย ไม่ใช่ออกมาพูดเรื่องยาแล้วก็ไปชวนให้คนฟังเสพ คือเราต้องพูดให้มันมีความถูกต้อง ความผิดความถูกอยู่ในนั้นด้วย
แล้วเรื่องความก้าวร้าวในเนื้อหาล่ะ เหมือนกับว่าพอคนเราโตขึ้น เป็นที่รู้จักมากขึ้น บางทีก็มีเซ็นเซอร์ตัวเองไปโดยปริยาย เรามีเกิดปัญหานี้ขึ้นกับตัวเองหรือยังครับ มีบ้างครับ มีบ้าง แต่ว่าไม่ได้เยอะขนาดนั้นครับ แค่จะรู้สึก เอ๊ะ เด็กตัวกระติ๊ดเดียวนั่งฟังเรา เราก็ต้องมีบ้างครับ
อัลบั้มแรกกับที่กำลังจะออก ห่างกัน 10 ปี พิจารณาผลงานตัวเองเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างครับ เพลงมันหนักขึ้นไหม หนักขึ้นครับ เหมือนพอมันมีกำลังใจจากคนฟัง มีกำลังใจให้เราทำ แล้ว [สิบปีก่อน] ทั้งเสียงก็ยังไม่แตกเลย การออกเสียง การใช้ลม การทุกอย่างพัฒนาครับ แล้วก็เป็นวาไรตี้ แล้วก็จะมีทัศนคติซะส่วนใหญ่ มุมมองเล่าเรื่อง มีเรื่องราว มีแมสเสจลึก เข้มข้นมากกว่าอันที่แล้วเยอะพอสมควร เยอะมากเลยครับ ไม่ใช่พอสมควร เยอะมากๆ
ตอนที่ยังไม่ดังนี่เป็นอย่างไรบ้าง สมัยเล่นแล้วยังไม่มีคนดูเยอะขนาดนี้ จริงๆ มันก็สนุกมาตลอดครับ แต่ก็จะเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่แบบว่าเป็นกลุ่มน้อยๆ กลุ่มเดิมหน้าเวที ข้างหลังก็นั่งๆ อะไรอย่างนี้ แต่ว่ามันก็จะสนุกแบบนั้นมาตลอด
เวลาสิบปีก็เป็นการเดินทางที่ยาวนานมากเลยนะ มีช่วงไหนที่ท้อๆ อยากจะไปทำอย่างอื่นบ้างไหม มีบ้างครับ ที่บ้านก็อยากให้ไปเรียนต่ออะไรอย่างนี้ เราก็ขอทำอีกนิดนึง อยากทำอัลบั้มเดี่ยว ยังไม่ได้ทำอัลบั้มเดี่ยวสักที
แล้วผ่านช่วงท้อแท้ ช่วงเฟลมาได้อย่างไร ก็ต้องมีที่ปรึกษา มีเพื่อน มีคนรอบข้าง แล้วก็มันต้องการกำลังใจจากคนที่เข้าใจหมือนคอยแชร์อะไรอย่างนี้ เวลาจะผ่านอะไรไปได้ ผมว่ามนุษย์สังคมนะ เป็น individual ก็ยากครับ อาจจะต้องมีคนคอยให้กำลังใจ มีเพื่อนดีๆ
โมเม้นต์ไหนที่รู้สึกว่าเราเริ่มมีชื่อเสียงแล้ว ก็คือนั่งแดกข้าวคนก็มามุงถ่ายรูปตรงกระจก ผมก็แบบ…เหี้ยไรวะเนี่ย แล้วที่นั่นก็ไม่ใช่ในห้างนะ เป็นเหมือนโลตัสอะไรสักอย่าง คือเราก็ไปนั่งตรงที่เป็นลานจอดรถแล้ว แต่ทุกคนที่เดินผ่านก็ต้องถ่ายรูป เราก็รู้สึกว่า เฮ้ย มันไม่ธรรมดาแล้ว
ดีใจไหม ก็รู้สึกดีนะครับ รู้สึกดีครับ แต่คือว่าเราก็เป็นมนุษย์น่ะครับ ก็ไม่ใช่ว่าคุณชื่นชอบแล้วคุณจะมาทำอะไรก็ได้ กูก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน ก็ด่าให้เหมือนกัน คือชื่นชอบก็ต้องชื่นชอบแบบสมเหตุสมผล มันแล้วแต่คนน่ะ ถ้าคุณมาน่ารักก็ไม่มีใครว่าหรอก
กลับไปที่ภูเก็ตบ้าง การกำเนิดของทูพีทำให้เด็กๆ น้องๆ ที่ภูเก็ตเขามีวงแร็ป วงดนตรีเยอะขึ้นบ้างไหม อันนี้ไม่มั่นใจเลยครับ
ตอนนี้ภูเก็ตบ้านเกิดเขามีอนุสาวรีย์ให้หรือยังครับ ไม่มีครับ
ได้เจอผู้ว่าหรือยัง ยังเลยครับ ไม่เคยครับ
เหรอ แล้วตอนขับรถเข้าภูเก็ต มีป้ายอิงค์เจ็ตหน้าตัวเองต้อนรับมั้ย โอ๊ย ไม่มีพี่
ว้า…