ถ้าความรักเป็นระบบขนส่งมวลชน 🚌 คุณเป็นรถอะไร

สักวา เวลาและวารี โอ้ชีวิตข้านี้ช่างสับสน จุ่มพายแจวบนธาราเวลาที่วกวน บางโค้งก็เชี่ยวกราด บางโค้งก็สงบรมรื่น แต่บางเวิ้งก็เปิดอีดีเอ็มดังลั่น สายน้ำพัดถุงก๊อบแก๊บ แก้วพลาสติกและซากถุงยางใช้แล้วมาติดเรือ อ๋อใช่ครับ เรากำลังพูดถึงสายน้ำแถวแพเธคที่เมืองกาญจน์

ขึ้นมาบนบกกันบ้าง มีรายงานการวิจัยจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในอเมริกาบอกว่า ฮี่ๆ ไม่มีหรอก ใช้คำว่างานวิจัยไปงั้นให้พวกจิตอ่อนร้อนวิชาตาวาวเล่น (หูย! แก! ฉันต้องได้ความรู้โดยไม่ต้องอดทนอ่านอะไรยาวๆ แน่เลย!) เดี๋ยวนี้จะเขียนบทความอะไรต่อให้เป็นเรื่องง่ายๆ ก็ต้องมีงานวิจัยนั่นนี่มาประกอบเพื่อเหี้ยไรไม่รู้ เดือนนึงโลกนี้มีงานวิจัยประมาณห้าหมื่นชิ้น จะให้หามาประดับบทความจริงๆ ก็หาได้ในกูเกิ้ลตอนนี้เลย แต่เรารู้ดีว่าผู้อ่าน Third World ที่รักของเรานั้น ล้วนเป็นผู้อ่านที่รสนิยมวิไลและเอาใจยากที่สุดแล้ว ด้วยไม่ใช่พวกตื่นเต้นกับอะไรตื้นๆ

(ย่อหน้าที่สาม) มีรายงานวิจัยชิ้นหนึ่งของศาสตราจารย์ท่านหนึ่ง ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเมืองหนึ่งของฝรั่งเศสกล่าวว่า ขึ้นมาบนบกกันบ้าง คุณเคยคิดเล่นๆ ถึงวันที่คุณตายบ้างไหม? วันนั้นจะเจ็บปวดหรือเปล่า หรือก่อนหน้านั้นจะเจ็บปวดนานแค่ไหน จะมีคนมางานศพหรือเปล่า มีใครที่คุณอยากขออภัยหรือให้อภัยด้วยวาจาก่อนจากไป มีอะไรน่าอับอายที่คุณซ่อนไว้แล้วไม่อยากให้ใครมาค้นเจอ (เช่นหนังโป๊เซ็กกินฉี่ในเครื่อง) หรือในเคสที่หดหู่ที่สุด…ถ้าไหลตายในอพาร์ตเม้นต์แล้วไม่มีคนมาเจอศพจะทำอย่างไร?

ชีวิตอันทันสมัยทำไมมันจึงดูมีเรื่องให้เสี่ยงตายมากกว่าแต่ก่อน ทั้งอาหาร ทั้งอากาศ อีกทั้งอาการไข้ต่างๆ ที่ไม่ว่าอาการไหนกูเกิ้ลก็จะให้คำตอบว่า ‘อาจเป็นอาการแรกเริ่มของมะเร็ง’ หรือ ‘เป็นอาการแรกเริ่มของโรคซึมเศร้า’ ทุกอย่างของการมีชีวิตในยุคนี้ ทำให้คุณชักสงสัยว่าจะอยู่ได้นานพอเห็นอักษร ก.ไก่ ในย่อหน้าสุดท้ายของบทความนี้หรือเปล่า?

แต่ท่านผู้อ่านที่รักครับ ยังมีเคสที่หดหู่พอกันกับการตายคนเดียวอีกข้อ คือมีความเป็นไปได้ ที่ท่านอาจตายโดยปราศจากคนที่รักท่าน แม้ท่านจะอิ่มใจว่าท่านมีคนที่ท่านรักก็ตาม

ในวาระสุดท้ายของชีวิต คุณอยากเห็นพระอาทิตย์ขึ้นอีกสักครั้งแต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว อนิจจา…แค่การลืมตามองเพดานยังทำให้คุณเหนื่อย บนเพดานสีขาวนั้น มีภาพความรักที่เคยเกิดกับชีวิตคุณ ฉายให้คุณเห็นคนเดียว คุณโทษทิฐิงี่โง่ของตัวเอง ที่ตอนมีคนรักก็เสือกไม่รักให้เต็มที่ เพราะมัวแต่คิดว่าคนนี้ยังไม่ใช่ คนอย่างคุณน่าจะหาได้ดีกว่านี้ เสียดายว่ะ ที่ไม่รู้จักอยู่กับปัจจุบันขณะให้เป็นตั้งแต่ยังอายุหนุ่มสาว ป่านนี้เขาหรือเธอทำอะไรอยู่นะ คุณอยากรู้ แต่คนเห็นแก่ตัวอย่างคุณ แม้ใกล้ตายก็ยังหาเรื่องโทษนี่นั่นไปได้เรื่อยๆ คุณโทษเพลงป๊อป หนังฮอลลีวู้ด กลอนพี่นิ้วกลม และโทษโฆษณาครีมทาผิวทุกเรื่อง ที่ปลูกฝังให้คุณใฝ่ฝัน ว่าความรักที่ดีต้องมีซีนคลอเคลียกันบนเตียงสีขาวในแสงเช้า หลังจากเย็ดกันเสร็จอย่างซาบซึ้งและแตกในไปสองรอบเมื่อคืน

ชีวิตคือการเดินทางราคาแพง ทุกคนจึงอยากมีคนช่วยหาร มีผลการวิจัยจากมหาวิทยาลัยแห่งกรีนแลนด์ กล่าวถึงความสัมพันธ์ของวัยและความรักว่าเหมือนบริการขนส่งมวลชน ดังนี้;

อายุ 15: ความรักเหมือนนั่งวินมอเตอร์ไซค์ รวดเร็ว ทันใจ แต่ใช้แค่ระยะสั้นๆ แต่คนขับก็เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ จนคุณไม่ได้สนใจจำว่าใครบริการดี ไม่ว่าคันนั้นจะขับซิ่งจนคุณเสียวแค่ไหน

อายุ 20: ความรักเหมือนเรือคลองแสนแสบ ที่ผู้คนต่างเบียดเสียดแย่งกันขึ้น ทุกคนอยากมีที่นั่งเป็นของตัวเอง มันคือการเดินทางที่บางวรรคก็เหม็นเน่าบ้าง บางช่วงก็สดชื่น จะมีน้ำเน่าจะตีหน้าบ้างก็ไม่เป็นไร ถ้าวันไหนฝนตกก็กระเด็นกระดอนเสียวตายหน่อย แต่ไม่เป็นไร สนุกดี และตอนนี้คุณให้ค่าความสาแก่ใจมากกว่าความปลอดภัย

อายุ 30: ความรักเหมือนนั่งเครื่องบิน เรื่องเยอะ จะขึ้นแต่ละทีต้องเช็คความปลอดภัยสารพัด ระแวงว่าใครจะพกมีด พกระเบิดหรือเปล่า แล้วแพงด้วยนะ แพงจนบางทีคุณไม่เข้าใจว่าจ่ายไปตั้งเยอะทำไมยังได้แค่อาหารไมโครเวฟ คุณอยากแอบเข้าไปนั่งชั้นบิสเนส แต่ระบบชนชั้นของเครื่องบินก็แยกคุณต้องนั่งเจียมตัวอยู่กับคนในชั้นประหยัดด้วยกัน

อายุ 40:

ความรักเหมือนรถเมล์รอบดึก ถึงตอนนี้สายอะไรมากูก็ขึ้นทั้งนั้นแหละ สภาพรถแบบไหนกูก็ขึ้น หรือต่อให้ไปคนละทางกูก็จะขึ้นๆ ไปก่อน เดี๋ยวเจอละแวกที่คุ้นตาแล้วค่อยกดกริ่งขอลง ดีกว่ารถหมดแล้วต้องเดินเปลี่ยวกลับบ้านคนเดียวดึกๆ ดื่นๆ

อายุ 50: ไหนว่าถ้าไม่รอแล้วมันจะมา ทำไมไม่เห็นมาสักที พอกันที ขี้เกียจรอแล้ว ใช้เงินจ่ายซื้อความสบายเอาดีกว่า ตอนนี้ความรักก็เหมือนอูเบอร์ สภาพรถขึ้นอยู่กับเงินที่คุณมี งบน้อยก็อาจได้รถเหม็นอับ งบเยอะก็เรียก Uber Black ได้รถคันใหญ่ แหกแข้งขาได้สะใจ แต่! (SPOILER ALERT!) เดี๋ยวนี้ Uber ปฏิเสธลูกค้าได้แล้วนะครับ

อายุ 60: ความรักเหมือนรถไฟไทย ที่คุณไม่คาดหวังอะไรกับองค์กรที่อยู่มาร้อยกว่าปีแต่ยังเจริญเท่าร้อยปีที่แล้ว ก็นั่งรับลมไปเรื่อยๆ บนที่นั่งแข็งเป๊ก ถึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ความตื่นเต้นในการเดินทางมีแค่วิวข้างทาง คือบ้านเรือน ต้นไม้ ทุ่งนา ที่คุณก็เคยเห็นมาหมดแล้ว แต่จะคิดให้มันตื่นเต้น มันก็คงตื่นเต้นได้ แล้วอย่าถามถึงห้องน้ำ เพราะมันคือรูเขรอะสลดหดหู่ ที่ถ้ายังอั้นได้ คุณก็ไม่อยากใช้

สำหรับคำตอบของคำถามทั้งหลายใน (ย่อหน้าที่สาม) คือ: ทำอะไรไม่ได้ แล้วก็ไม่ต้องไปแคร์หรอก ยังไงคุณก็ไม่ทันได้อยู่เห็นอยู่ดี

แต่คำตอบที่คุณควรตอบตัวเองให้ได้ในตอนนี้ คือคุณควรจะอยู่กับความรักที่คุณมีอยู่ตอนนี้อย่างไร ก.ไก่