เรื่อง: เทพประทาน เหมเมือง
เรื่องของเรื่องก็คือฉันดันไปปากโพล่งถามรุ่นพี่คนหนึ่งว่า “พี่ชอบการแต่งตัวของใครที่สุดในงานนี้”
พี่เขาชี้ไปที่ชายคนนึงแล้วพูดว่า “เท่าที่ดูและคุยแล้ว คนนั้นมีรสนิยมดีที่สุดและเขาเป็นตัวจริง” ทำไมละ เขาอาจจะโม้ก็ได้ใครจะไปรู้ ฉันแย้ง.. รุ่นพี่ตอบว่า “เธอ หากใครสักคนพยายามเป็นในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขามันเหนื่อยนะ คนที่พยายามสร้างเปลือกตัวเองขึ้นมาเพื่อไปให้ถึงสิ่งที่เขาอยากเป็น มันเป็นยากกว่าเป็นตัวของเขาเองโดยเนื้อแท้อยู่แล้ว”
จากวันนั้นถึงวันนี้ ฉันเก็บข้อคิดมาย้อนดูคนในวงการนักเขียน วงการนิตยสารและสื่อต่างๆ ก็เริ่มเห็นคล้ายๆ กัน ไม่ว่าเด็กน้อยที่เพิ่งจะเริ่มหัดเขียนไปจนถึงคอลัมน์นิสต์ใหญ่ ใช่ว่าจะทุกคนจะเป็นนักเขียนโดยเนื้อแท้เสมอไป แม้แต่ตัวฉันเองก็เถอะ ทองจริง ทองปลอม ทองเหลือง ทองแดง ตะกั่วเคลือบทอง ก็ปนกันอยู่มากมายถมไป ฉันคิดว่านักเขียนจริงๆ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเริ่มต้นเขียนตอนไหนหรือเอาอะไรมาวัดว่าตัวเองเป็นนักเขียน แต่กระนั้น ก็มีคนไม่น้อยที่พยายามแสดงออกถึงตัวตนผ่านงานเขียนของพวกเขา อาทิงานเขียนสมมุติแบบนี้
“นกน้อยคือภาพของกระบวนทัศน์ของอิสตรีผู้พร่าเลือนไปด้วยจินตนาการอันมีเหตุยึดโยงมาจากความเป็นปัจเจกของหัวใจที่ตกอยู่ในสุญกาศสภาวะ ภายใต้มายาคติที่ถูกครอบงำด้วยอัตตาของความย้อนแยงแห่งชุดความคิดที่เป็นอัตตะวิสัย ก่อเกิดวาทะกรรมของจิตที่จะบูรณาการไปยังบริบทของความไร้เสถียรภาพที่จะค่อยๆคลี่คลายผ่านความสัมพันอันแยบยลของภราดรภาพที่ติดกับดักในโลกุตตรธรรม”
อ่านจบแล้วตกลงรู้เรื่องไหม ตัวละครบ้า คนเขียนบ้าหรือคนอ่านบ้า สิ่งนี้เป็นคำถามที่คาใจฉันมาตลอด ทำไมต้องทำให้ยาก ฉันสงสัยว่าเขาจะพยายามใช้คำใหญ่เว่อร์วังอลังการ ใช้คำยากๆ ไปเพื่ออะไรกัน เพราะแม้แต่กวีซีไรต์บางคนยังใช้คำง่ายๆในการสื่อสารได้อย่างสวยงามเลย ภาษาคือสื่อของความคิด ผู้สื่อสารที่ดีคือได้ใช้ภาษาเพื่อสื่อความคิดและส่งต่อความคิดของตนเองออกไปสู่ผู้อื่นอย่างชัดเจนตรงเป้าหมายมิใช่หรือ ไม่ใช่การใช้คำใหญ่โตมาเป็นเครื่องประดับตนให้หรูหราเพื่อการสื่อสาร คนที่ใช้คำแบบนี้คือคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองอย่างที่สุด
ความมั่นใจในตัวเองไม่เกี่ยวกับการกล้าแสดงออกเสมอกไป แต่มันคือการไม่กลัวที่จะให้ใครเห็นถึงตัวตนที่แท้จริงของตัวเราต่างหาก มันไม่ใช่การยกตนข่มท่าน สรรหาถ้อยคำต่างๆ ที่คิดว่าวิเศษสุดแล้วไปพูดใส่หน้าคนอื่นหรือด่าและโจมตีคนอื่นโดยคำพูดอันสวยงามของนักปราชญ์คนใดก็ตามในโลกนี้ คนที่ไม่มั่นใจในตัวเองมีสาเหตุมาจากชีวิตของตัวเขาเองที่ขาดความสมดุลในชีวิต มีปมด้อยเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เป็นคนอ่อนแอ ถูกกระทำมาเยอะจนต้องแสดงอะไรออกมาเพื่อปกป้องตนเองในทางที่ก้าวร้าว โอ้อวด มองคนอื่นต่ำกว่าตัวเองและชอบซ้ำเติมผู้อื่น
นักเขียนที่มีอาการเช่นนี้มักจะหยิบคำทับศัพท์จากภาษาต่างประเทศ ข้อความบางส่วนจากบทความหรือคำภาษาอื่นมาใส่ในงานเขียนเพื่อแสดงถึงปัญญาของตนเอง เป็นความตั้งใจที่จะสื่อให้เห็นว่าฉันเหนือกว่า ฉันรู้ดีกว่า ฉันมีหลักการ ฉันสูงเธอต่ำ โดยลืมไปว่าหลักการสื่อสารที่ดีนั้นต้องสื่อภาษาให้ตรงกับกลุ่มเป้าหมายของตนเอง ทำอย่างไรให้คนฟังเข้าใจที่สุดด้วยคำที่ง่ายที่สุด ซึ่งแน่นอนว่าผู้สื่อสารต้องมีความรู้พอสมควรในการวิเคราะห์ความรู้พื้นฐานของคนหมู่มากต่อเรื่องนั้นๆ ด้วย ใช่ว่าสักแต่เขียนๆไปสนองความใคร่ตนเอง
ที่น่าตกใจคือคนแบบนี้ในปัจจุบันไม่ได้จำกัดวง อยู่ในกลุ่มนักเขียนเท่านั้นแต่ยังลามไปจนถึง นักวิชาการ ศิลปินหน้าใหม่ไฟแรงทั้งหลาย ข้าราชการระดับสูง ดารา รวมไปจนถึงผู้บริหารในบริษัทต่างๆ เวลาประชุมที่ไรยิ่งพูดอะไรใหญ่ยากๆ จนทำให้เพื่อนร่วมงานงง ซึ่งเขาถือว่าเขาประสบความสำเร็จในการสื่อสารแล้ว
เขาคงคิดไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วกำลังแสดงความอ่อนแอและความไม่มั่นใจในตัวเองออกมา เขาทำร้ายตัวเองด้วยคำที่สวยงาม ใหญ่โต แต่สะท้อนถึงความกลวงโบ๋ภายในอย่างน่าเห็นใจที่สุด
เทพประทาน เหมเมือง เป็นอดีตนักข่าวสายท่องเที่ยวของ Reuters (Thailand) บรรณาธิการนิตยสาร How-To, Esquire (Thailand) นักเขียนหนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ, Wallpaper* (Thailand) และเขียนบทความและสารคดีให้นิตยสารไทยหลายเล่ม เพิ่งเปิดเพจท่องเที่ยว LGBT Travel in Thailand ไปเมื่อเดือนธันวาคม